Кога Го следиме Христос? (22.11.2013)
Спасителот Христос Го следиме ако Го љубиме и ги исполнуваме Неговите заповеди. Ова и самиот Спасител ни го кажува: „Ако Мене Ме сакате, ќе ги исполнувате Моите заповеди“ (Јован 14, 15). И повторно: „А кој Мене Ме љуби, ќе ги исполнува Моите зборови“. А евангелистот вели: „И по тоа ќе знаеме дека сме Го познале, ако ги исполнуваме Неговите заповеди. Кој вели: Го познавам, а не ги исполнува Неговите заповеди, лажго е и во него нема вистина. А кој ги исполнува, во него љубовта кон Бога достигнала совршенство. По тоа знаеме дека сме во Него. Кој вели дека стои во Него, должен е и самиот да живее онака како што Тој живееше“ (1 Јован 2, 3-6).
Од ова гледаме дека Христос Го следиме поистиветувајќи ја својата волја со Божјата. Што и да правиме, во нас да делува Неговата волја, како ние повеќе да не живееме, туку Христос да живее во нас: „Така, не живеам повеќе јас, туку Христос живее во мене“ (Гал. 2, 20); „Никој од нас не живее самиот за себе и никој од нас не умира за себе. Зашто ако живееме, во Господ живееме, ако пак умираме, во Господ умираме. Спред тоа, живееме ли, умираме ли – Господови сме“ (Рим. 14, 7-8). Ова следење е вистинското, и само тоа нѐ чува слободни. Тоа им доликува на словесните и етички слободни созданија. Значи, потребно е нашиот дух да Го следи Господовиот, нашето срце да Му се предаде, а нашата волја да се поистовети со Господовата. Така ние стануваме Негови следбеници и чекориме без сопнувања на патот кон Вистината, останувајќи етички слободни. Само на овој начин се одрекуваме од себе. Затоа што нема поголемо самоодрекување од потчинувањето на волјата на плотта на волјата на духот, бидејќи тоа е вистинско распнување на телото, кое е слабо и на најмалото раздвижување на првата волја. При самодрекувањето плотаа трпи маки. Вакво следење бара од нас Спасителот, и преку вакво самоодрекување ние стануваме слободни. Секое друго следење е измама. Се лажат оние што мислат дека се христијани, односно Христови следбеници, затоа што го носат Неговото име, ги слушаат Неговите заповеди, ги знаат напамет, а никако да се сообразат со Божјата волја, да се одречат од гревот, и не ни размислуваат за тоа да се украсат со христијанските добродетели; тие се заробеници на страстите и желбите, и бидејќи се под ропство на гревот, го валкаат својот живот со неговата нечистотија. Во нивниот живот, во нивните дела и постигнувања, на нивните усни и во нивните срца, во умот и желбите намаат ништо христијанско. Сѐ им е безбожно, туѓо на христијанскиот дух. Св. Јован Златоуст нѐ поучува: „Не му се од полза правилните учења, ако не внимава на својот живот“. А апостолот вели: „Кај Бога не се праведни оние што го слушаат законот, туку оние што ќе го исполнат“. Исто така, и Божјиот брат Јаков вели: „Бидете исполнители на зборовите, а не само слушатели, кои себеси се лажат. Затоа што ако само слуша а не исполнува, тој е како човек кој го гледа лицето на своето тело во огледало, бидејќи ќе се види, и ќе замине, заборавајќи каков бил. А кој ќе проникне во совршениот закон на слободата и во него ќе остане, и нема да биде слушател, туку исполнител, тој ќе биде блажен во своето дело. А кој мисли дека е побожен, а не го зауздува својот јазик, туку го лаже своето срце, неговата побожност не вреди ништо. Ова е чиста и непорочна побожност пред Бог Отецот: помагање на сиримашните и вдовиците во нивите неволји и останување чист од светот“ (Јаков 1, 22-27).
Според тоа, знаењето, односно познавањето на Законот и неговото исполнување, тоа е следење на Христос, тоа е христијанство, тоа е законот на слободата. Знаењето без добродетелен и христијански живот не вреди ништо.
Свети Нектариј Егински
