Житие: Спомен на Седмиот Вселенски Собор
Овој Собор се одржа во 787 година во Никеја, во времето на царувањето на благочестивата Ирина и нејзиниот син Константин, а за време на патријархот Тарасиј. Овој Собор конечно го утврди иконопочитувањето образложувајќи го со Светото Писмо, со сведоштвото на Светите отци и со достоверни примери на чуда пројавени од Светите икони. Меѓу другите наведени примери на чуда Кипарскиот епископ Константин го наведе и овој што ќе биде предаден овде. Некој овчар од градот Констанца еднаш штом го истера стадото на пасење ја виде иконата на Пресвета Богородица целата украсена со цвеќе од правоверните. „Зошто толкава чест да ? се оддава на една карпа?“, си рече овчарот (очигледно воспитан во иконоборство), па со својот железен стап удри по иконата и го расипа десното око на ликот на Богомајката. Но штотуку тргна од она место, се сопна и со истиот оној стап си го изби себеси десното око. Кога се врати ќор во градот плачејќи викаше и говореше дека го постигнала казна од Светата Пречиста. Овој Собор уште реши во антиминсот неизоставно да се вложуваат Свети мошти на маченици. На Соборот учествуваа 367 отци. По нивните молитви Бог нека н ? помилува и спаси. Амин.
Тропар
Препрославен си, Христе Боже наш, Кој на земјата за светила си ни ги дал Отците наши, и преку нив си н? упатил сите во вистинската вера; Многумилостиве, слава Ти.
Кондак
Синот, Кој засветли од Отецот неискажливо, се роди од жена во две природи; а ние, гледајќи Го Него, не се одрекуваме од ликот на Неговите црти, туку чесно сликајќи Го, верно Го почитуваме. Поради тоа Црквата, пазејќи ја вистинската вера, ја целива иконата на Христовото вочовечување.
