Живееме ли, умираме ли – Господови сме (26.10.2007)
Денес, во вечерните часови, Митрополитот струмички г. Наум одржа синаксис во манастирот на Покров на Пресвета Богородица во Водоча.
„Светите Отци на Црквата забележале и опишале три вида на односи кои човек може да ги има со Бог: робовски, наемнички и синовски.
Стравот е основен двигател на робовскиот однос. Човекот се плаши да не биде казнет со болест, со некоја несреќа или со смрт, заради неисполнување на одредени религиозни обврски. Што е најлошо, се плаши дека ќе биде казнет од самиот Бог.
Интересот е основниот двигател на наемничкиот, односно трговскиот однос. Човекот смета дека со исполнувањето на одредени религиозни обврски, за возврат, ќе добие од Бог здравје, успех во животот и материјални блага, а на крај, после заситувањето од животот, и спасение во Рајот.
Љубовта е единствената причина на подвигот на градење на синовски однос со Бог. Децата Божји го бараат Него, својот небесен Отец, и ништо друго. Добивањето на некои од даровите Божји, без оглед дали небесни или земни, го оставаат на Неговата света промисла за нивно спасение; и толку. Ставот на децата Божји кон својот небесен Отец е став на благодарност, на давање и на себепринесување, без притоа да очекуваат нешто за возврат. Тие, барајќи Го само Него, уште во овој живот ја живеат тајната на она: сè Мое е твое...
Како што сум ви рекол и другпат, ние во Црква не влегуваме заради здравје, заради успех во работата или заради власт и пари, па дури ни заради спасение – туку заради Него. Затоа што секогаш кога во Црква одиме заради нешто (па било да е тоа и спасение), а не заради Него, и секогаш кога во Црква бараме нешто (па макар и спасение), а не Него – ние всушност градиме со Бога наемнички, а не слободен, љубовен и синовски (личносен) однос.
Оној што живее како дете Божјо, дури и во болеста, дури и во која било несреќа, па дури и во самата смрт ја гледа и препознава единствено љубовта Божја кон себе. Колку е пострашно тоа што го доживува, толку поголема љубов препознава. Смртта не е за него тежок оков на стравот што врзува за земното, туку посакуван премин на слободата кон Бог. Не се штедат ни телото ни душата во тој љубовен двиг. На овој начин функционира детето Божјо иако тоа сигурно им изгледа чудно па дури и лудо на робовите и наемниците.
Ако ги погледнеме случувањата од оваа перспектива мислам дека веднаш станува јасен одговорот на прашањето: Зошто некој толку побожен и добар загинува толку млад и толку трагично? Прераната смрт на добриот, барем за мене, е само сведоштво на неговиот длабок, личносен и синовски однос со Бог. Сведоштво за неговиот копнеж. Сведоштво за тоа: не што, туку Кого тој барал...
Според светите Отци, долгиот живот на грешниот е дарувано време за предвидено покајание или оставен простор за предвиден добар изданок од неговото потомство.
Друго е прашањето: Зошто токму сега и зошто токму на тој начин некој умира? Времето и начинот на нашата смрт се прашање на Божјата проценка или промисла: кога е тоа најдобро да се случи за нашето спасение, восовршување и осветување; како и, кога е тоа најдобро да се случи за спасение, восовршување и осветување на нашите ближни.
Впрочем, ние не може сè да знаеме, ниту пак тоа ни е од корист, но можеме и сакаме во сè да ѝ се покоруваме на Божјата волја, и тоа е доста за нас. Ние не сме судии Божји, ние сме деца Божји...
Монахот е дете Божјо. Монахот е повикан да објави дека овој свет и неговиот облик поминуваат. Дека ќе има воскресение на мртвите, во тело. Дека ќе се случат нова земја и ново небо. Дека на крај љубовта ќе остане. Дека на крај личноста, во заедница, ќе остане. Дека ќе се воспостават нови односи според икона и подобие на Света Троица. Дека ќе живееме во место светло... каде што нема да има ниту тага, ниту болка, ниту воздишка, туку живот бесконечен... Монахот објавува дека сето ова уште не се случило, но и дека веќе се случува...
Монахот е сведок на смртта за овој свет, но и сведок на животот за Бог, во Христос Исус, нашиот Господ. Монахот умира за светот кога физички се одвојува од него. Монахот умира за светот и кога внатре во себе се ослободува од ропството на своите страсти. Но монахот потполно умира за светот кога молитвено ќе го закопа и кога постојано ќе се труди молитвено да го задржи својот ум во своето срце, чекајќи го таму дарот на Христовото воскресение, чекајќи ја таму светлината на невечерниот ден на царството на Отецот и Синот и Светиот Дух.“
(според записот на сестрите од манастирот)
