„А Синот Божји, Богочовекот Исус Христос, на луѓето кои сакаа, покрај тоа што ги потсети на основните човечки дарови, им ја покажа и ги научи и на духовната надградба. Таа надградба, да запамeтиме, може да се оствари само доколку постојат основните човечки дарови. Што подразбираме под духовна надградба? Што уште ни покажа и со дело нè поучи Богочовекот Исус Христос? Ни покажа, најважно и најглавно, дека треба да ги љубиме и непријателите. Љубовта и кон непријателите е основна и главна карактеристика која нас, луѓето, нè прави синови Божји и богови по благодат; и ништо друго. И нема друг начин. Ни покажа и нè поучи и како духовно да пораснеме и да ја достигнеме оваа Божествена љубов. Нè поучи дека, покрај лоши дела и зборови, срцето треба да го очистиме и од зли чувства и мисли. Нè поучи како да се смируваме во Божјата волја. Нè поучи да Му благодариме на Бог за сè, посебно за злото кое ни се случува; нè поучи како целиот наш живот да ни биде благодарење. Нè поучи дека, во секое искушение треба да ја бараме Божјата правда, а не човечката. Нè поучи како непрестајно да Му се молиме на Бог за сите луѓе, без исклучок. Ни покажа и нè поучи што значи преобразување и обожение на човековата личност и неговата природа, и што е тоа гледање на несоздадената Божествена светлина. Ни покажа како обожениот човек може да ја победи смртта станувајќи обожено Тело Христово, во микро и макро смисла, во Црквата чија единствена Глава е Он – Господ Исус Христос; нè направи автентични сведоци на Неговото Воскресение. И ни ја дарува вистинската вера.“ (извадок од книгата)
|
|||
„Богородица, заедно со жените мироносици, најмногу и докрај сострадуваа под Крстот, но затоа и први ја слушнаа веста за Христовото воскресение и први Го допреа Воскреснатиот Богочовек Христос. Поуката што може да се извлече од напишаното е дека ни е потребна смирена и љубовна постојаност во подвигот на следење на Богочовекот Христос, докрај – до ’последното место‘. ’Последното место‘ е почеток и крај на овоземниот православен духовен живот. Кога ме прашуваат духовните чеда да им кажам каде е местото на срцето, им одговарам кратко: тоа е ’последното место‘. Седни на ’последното место‘ и срцето само се отвора за умно-срдечната молитва. Токму тоа ’последно место‘ е скриениот подвиг на Богородица и жените мироносици, тоа е тајната на есхатолошкото свештенство. Пресвета Богородице, по молитвите на жените мироносици, спаси нè!“ (извадок од книгата) |
|||
Митрополит Струмички Наум
|
|||
„А, што значи тоа да останеш нераспнат, т.е. жив за овој паднат свет и без учество во Крстот Христов, т.е. да останеш без христијански идентитет? Тоа значи да се поистоветуваш со своето паднато, поделено, дуалистичко „јас“, односно со своите гревовни страсти, кои на колективно ниво се пројавуваат како световни поделби со коишто се поистоветуваш – држава, нација, партија и други форми на самочовечко организирано здружување. Со други зборови, кога се поистоветуваш и ги продлабочуваш поделбите и во себе и во веќе поделениот свет околу тебе, наместо да ги исцелиш тие поделби во самиот себе, како и поделбите во светот околу себе – преку пастирски пристап кон истите.“ |
|||
„Најлошо е кога мислиме дека на Бог Му служиме, а во суштина му служиме на демонот. Тоа се нарекува прелест. Тоа се случува затоа што начинот на нашиот живот не е восогласен со степенот на духовниот раст на кој се наоѓаме. Оттука произлегува и нашето острастено поистоветување (за разлика од пастирскиот пристап) со овосветските шеми на организирање надвор од Црквата: државата, нацијата и партијата. |
„Догматиката е многу јасна: обожението на човековата природа во Синот Божји – Богочовекот Исус Христос, е основа на обожението на секој човек кој тоа го сака, во Црквата како Тело Негово – со учество во нејзините Свети Тајни и Добродетели. Иако велиме дека во процесот на преображението и обожението нашата и Божјата природа заемно се проникнуваат, ние сепак, знаеме дека проникнувањето бива од страна на Бог, Кој со Своите несоздадени енергии (благодат) ја проникнува и обожува човечката природа. Затоа Бог е единствениот наш Спасител и никој друг. Човек не може да спаси човек. (...) |
„Книгите на Митрополитот Наум постојано функционираат и како практична поука за тоа како да се надминуваат искушенијата кои се секојдневен дел од нашиот живот. Постојат пет точки според кои треба да се постапува во моменти на искушение: 1) прифаќање на сè (и на страдањето од искушението) како Божји дар; На оваа точка, теологијата на Митрополитот се допира до третата тема на оваа книга (покрај илузијата и послушанието) – врските меѓу психотерапијата и теологијата, односно можноста духовникот и психијатарот да соработуваат во создавањето на здрави личности.“ – проф. д-р Венко Андоновски
|
Најважно е дека оваа книга што ја држите в рака, има и една практична, лечебна димензија. Ако животот е страдање и бол, тогаш оваа книга нуди низа практични духовни „рецепти“ како да си го пронајдете вистинскиот пат. Притоа, таа е базирана на проверените опити на светогорските Старци и Отци. Една од најважните тајни за избегнување на страдањата, болката, депресијата и унинието е – восогласувањето на начинот на нашиот живот со степенот на духовниот развој, кој пак треба да го препознаеме според тоа како молитвата „одекнува“ во нашата душа, и дали се молиме со устата и разумот, или со умот, чиј престол е во срцето. Од молитвата зависи и покајанието, без кое нема вистина за себе. Еве ги тие клучни места: „Без да го восогласиме начинот на нашиот живот со степенот на духовниот развој на кој се наоѓаме, не ќе можеме да постигнеме и восогласеност на нашите мисли, зборови и дела. Покрај нашиот напор и подвиг, сепак, восогласеноста е дело и на Божјата благодат. Кога со начинот на нашиот живот се приклонуваме кон прелеста, ја отфрламе и благодатта и восогласеноста. На пример: некој се наоѓа на степен на очистување на срцето од страстите и наместо со светлинката што му е дадена да си ги гледа своите страсти и гревови и во молитвен молк и послушание да ги исцелува, тој почнува сечиј грев да го бара и гледа – освен својот, и неразумно и јавно да го коментира“. И на друго место: „Ако нашиот Господ, Богочовекот Исус Христос, нè повикува на покајание; ако точното значење на тој збор, според светите Отци, е преумување; ако умот од горд, расеан и затемнет треба, со помош на Божјата благодат, да го преобразиме во смирен, собран молитвено во срцето и просветлен; ако исцелението на умот се случува само на тој начин што неговата енергија се соединува со неговата суштина во срцето, тогаш најсовршеното и најкреативното пројавување на нашето покајание во Црквата е умно-срдечната молитва“. – проф. д-р Венко Андоновски |
„Словото на духовниот отец допира до длабочината на срцето на духовното чедо и однатре го преобразува: му носи светлина на верата, му носи љубов и сила за подвигот, му влева надеж во духовната борба и живот. Духовно го раѓа и го гради, преку взаемниот личносен однос, новиот, во Христос, човек. Оној кај кого ќе успее верата да му ја претвори во опит и во знаење, никогаш веќе нема да го загуби. Односот духовен отец – духовно чедо е Света Тајна на взаемно проникнување и растење во Христос.“ (извадок од книгата) |
Kнигата е издадена по повод 45 години од возобновувањето на автокефалноста на Македонската Православна Црква – Охридска Архиепископија.
„За нас што ја живееме Тајната на Црквата и за сите што навистина сакаат духовно да растат и да се восовршуваат, согласно заповедта на нашиот Небесен Отец, единствен вистински, неодминлив и неодолив критериум е Богочовекот Христос. Тој стана Човек за ние да станеме богови по благодат. Неговото Воплотување нè направи лично причесни на плодовите од, за нас, спасителното општење на својствата на Божјата и човечката природа во Неговата Ипостас. Нашите тела станаа храм на Светиот Дух, Кој живее во нас...“ (од предговорот) |
||
„Она што на оваа книга ѝ дава посебна вредност и вонредно значење е толкувањето на оние места од Светото Писмо кои се во функција на педагогијата на духовниот живот. Во духот на вистинското разбирање на Православието, Владиката Наум ги користи и изворните текстови на светите Отци, на црковното предание и сопствениот, личносен монашки опит. При тоа, поставени се темелите на философијата на срцето, кое за православниот верник е центар на сите телесни и душевни сили.“ – проф. д-р Вера Георгиева |
|||
„По читањето на овие беседи, човек престанува да се сака безгранично себеси. Престанува да гледа со телесно, а почнува да созерцува со духовно око. Престанува да изговара молитва (след од зборови), туку почнува да се моли. Јазикот при молитва молчи, говори срцето. Не течат телесни, туку душевни солзи од неговите очи при молитва и покајание. И конечно, не поставува глупави прашања како рационалистите-првосвештеници: каде е Он, зошто не се јави ако постои, зошто не ни каже кој Му ја дал власта и слично. Станува јасно дека Бог без личниот наш подвиг е невидлив.“ – Венко Андоновски |
|
||
„Соочување со апсурдот“ е книга која настана како директен и жив(оносен) одговор на една многу конкретна и сè уште актуелна црковна состојба, која опфаќа временски не толку долг период, колку што според содржината на случувањата, за православните христијани во Македонија посебно и воопшто за православните христијани, исклучително критичен. Затоа значењето и местото на ова аксиолошко дело-лектира, во нашата теолошка литература е навистина посебно. (од предговорот)
|
|
||
 Старец Ефрем Филотејски: Поуки за Исусовата молитва - епитомно издание Ќе ги наречеме ли поуки од наследството на светата исихастичка школа на преподобниот Јосиф Спилеот? Или сепак, еден Божествен принос на многуплодниот свет ученик Ефрем Филотејски!!! За тајната и благословот на послушанието кон Старецот. Особеност: предание од личниот опит во подвигот на умствената молитва до најтенките нијанси. (превод од грчки) |
|
||
|
 Старец Јосиф: Исихастички сведоштва- епитомно издание - Малечка но сеопфатна книга (тринаесет писма) за подвигот на Исусовата молитва: од почетоците до најскришните совршенства. Поучува за законитостите на содејствувањето на благодатта, за духовната смисла на страданијата, за стратегијата на борбата со демоните и одолевањето на разорното влијание на страстите во срцето... (Превод од грчки) |
||
| |
|||
|
 Старец Софрониј(Сахаров): За духот и животот - 247 слова -До чувствителното крајче на душата, скриеното срце на човекот!Откако ќе ја прочитате барем еднаш, книга што со доверба и ревност ќе ја отварате на дофат - за да си земете вдахновение да се потрудите во својот напор кон светоста. По молитвите на овој Старец, дај ни Господи да започнеме со малечките нешта во секојдневниот живот, а да завршиме со свеста „јас сум“! (Превод од грчки.) |
||
|
 Свети Игнатиј Брјанчанинов: Темели на духовниот животЗа подвигот на плачот и дарот на солзите. Севкупноста на молитвениот подвиг и неговите негативни аспекти. Што ја прави молитвата света, т.е. дејствителна? Што ја разорува и го труе подвигот? Поопширно за прелеста. Значењето на духовното раководство за напредокот во Исусовата молитва. Кусо житие на Свети Игнатиј. (Превод од руски) |
||
|
Утрински и вечерни молитви. Неколку добро познати молитви на Светителите. Молитви за разни потреби. Акатист на Пресвета Богородица. |
||
Сестринството од манастирот на Пресвета Богородица Елеуса: Божествена Литургија на св. Јован Златоуст Со возобновувањето на монашкиот исихастички и евхаристиски живот во нашите манастири возобновено е и старото македонско црковно пеење. Овој електронски запис нека биде наш монашки дар, а ваш предвкус на Новиот Живот што пред две илјади години засветли од Витлеемската пештера. CD-то е издадено со благослов на Неговото Високопреосвештенство, Митрополит Струмички Наум.
|
    |
||
Јован Маендорф: Свети Григориј Палама и православната мистика 
